{Magnesy neodymowe|Neodymowe magnesy|Silne magnesy neodymowe|Mocne magnesy neodymowe}

W pierwszej kolejności głównymi odbiorcami magnesów są firmy oferujące sprzęt pomiarowy, elektroniczny, elektryczny, firmy z branży motoryzacyjnej czy też dostarczające różnego rodzaju przemysłowe urządzenia. Siłę magnetyczną ceni też od dawna branża meblowa, odzieżowa, zwłaszcza związana z ubraniami medycznymi, podmioty oferujące zatrzaski do torebek, portfeli oraz rzecz jasna branża reklamowa.

Nowoczesne magnesy oparte na neodymie - jak powstały. Podczas kiedy naukowcy projektowali następne mocne magnesy na bazie samaru, na początku lat osiemdziesiątych zostały odkryte interesujące magnetyczne cechy neodymu w połączeniu z żelazem i stalą. Amerykańska firma GM rok po odkryciu stworzyła związek o wzorze Nd₂Fe₁₄B, w proporcji ponad 70% żelaza, 15% neodymu, 6% boru. Proces wytwarzania magnesów neodymowych o dużej mocy wykorzystuje dwie metody. Japoński zakład Sumitomo, będący w grupie Hitachi, tak samo jak przy magnesach smarowych, używał metody spiekania materiałów w formie proszku, przez co otrzymywano magnesy mające dużą gęstość.

W USA magnesy neodymowe o dużej mocy wytwarzano w firmie General Motors metodą szybkiego schładzania roztopionego proszku izotropowego. Z jakiego powodu połączenie neodymu z żelazem i borem okazało się o wiele bardziej wydajne? Zastosowanie neodymu znacznie mniej kosztowało, niż samar, a dodatkowo neodym charakteryzuje się znacznie lepszymi parametrami magnetycznymi. Ale jego temperatura Curie nie była na odpowiednim poziomi, z tego też powodu postanowiono podnieść tę temperaturę do 530^oC. Taką wartość uzyskano dzięki dodaniu do składu magnesu neodymowego domieszki boru. Dodatkowo można również w pewien sposób korygować charakterystykę magnetyczną, przez wprasowanie do magnesu pomocniczych związków, takich jak gal Ga, miedź Cu, niob Nb oraz glin Al.

Neodymowe magnesy często posiadają także w powłoki ochraniające przed rdzewieniem i zabezpieczające przed oddziaływaniem niekorzystnych warunków pogodowych. Realizuje się to poprzez nałożenie cieniutkiej warstwy miedzi albo niklu np. w w wykorzystywanych do poszukiwań uchwytach, czyli mocnych magnesach stosowanych do sprawdzania dna jezior, rzek i mórz. Cały czas są opracowywane bardziej zaawansowane typy magnesów neodymowych, a przez ciągły postęp w technologii metalurgicznej proszków, konstruowane są nieznane wcześniej stopy metali cechujące się zwiększoną koercją, jak również magnesy posiadające znacznie wyższą temperaturę Curie oraz możliwości namagnesowania stopów, przekraczające 1,6Tesli.

Na dzień dzisiejszy wytwarza się neodymowe magnesy głównie w Azji. Głównym wytwórcą, a także dystrybutorem takich produktów stały się Chiny, ze względu na kontrolę nad większością globalnych zasobów pierwiastków ziem rzadkich. Do wytwarzania przemysłowego silnych magnesów stosuje się przede wszystkim dwie grupy związków: Nd₂Fe₁₄B oraz Sm₂Fe₁₇N₂. Są to magnesyoparte o neodym oraz magnesy posiadające strukturę nanokrystaliczną, charakteryzujące się nie tylko najwyższym stopniem namagnesowania, ale również dużą remanencją magnetyczną. Zastosowanie mocnych neodymowych magnesów jest bardzo szerokie. Najważniejszymi odbiorcami są przedsiębiorstwa produkcyjne, tworzące sprzęt elektroniczny i elektryczny, szczególnie firmy motoryzacyjne, stosujące bardzo wydajne hybrydowe i elektryczne silniki. Do wytwarzania takich stosuje się magnesy neodymowe z mieszaniny z pierwiastkami ograniczającymi spadek wydajności magnesów przy wysokiej temperaturze takimi, jak dysproz (Dy) czy Terb (Tb). Dzięki użyciu tych związków, znacząco zwiększono magnetyczną koercję i ogólną wydajność magnesów wykorzystywanych w urządzeniach elektrycznych o wysokiej mocy nominalnej. Na terenie Stanów Zjednoczonych już od dawna prowadzone są specjalistyczne badania przez powołany do tego celu Instytut Rare Earth Alternatives in Critical Technologies (REACT), mający na celu opracowanie alternatywnych materiałów. W 2011 roku zostało przyznane prawie 32 miliony dolarów na wspieranie zaawansowanych projektów w zakresie programu Rare-Earth Substitute, czyli możliwości stworzenia substytutów metali ziem rzadkich jako alternatywę dla naturalnych złóż pierwiastków, występujących na terenie Azji.

Produkowanie magnesów z neodymu jest oparte na dwóch technologiach. W japońskich firmach używano metody spiekania mieszanin proszków, a w Stanach Zjednoczonych popularna jest technika opierająca się o szybkie chłodzenie. W zależności od oczekiwań i potrzeb, magnesy neodymowe wytwarza się poprzez zastosowanie innych domieszek, na przykład galu, miedzi czy aluminium. Przez takie połączenie da się w znacznym stopniu kontrolować parametry magnetyczne samego magnesu, jego zakres wytrzymałości, a także możliwość pracy w wysokich temperaturach . Da się nawet spowodować, że struktura magnesu będzie odporna na niekorzystne atmosferyczne warunki, na przykład wodę, która może spowodować korodowanie żelaza. Za to ciągłe ulepszanie metalurgii proszkowej doprowadziło do uzyskania różnych stopów, które w znaczący sposób wpłynęły na podwyższenie temperatury Curie. Stworzony w nowoczesnym procesie produkcji magnes z neodymu, osiąga poziom namagnesowania przekraczający 1,6T, czyli o wiele wyższe choćby od pola magnetycznego Ziemi.

Pierwsze udokumentowane testy oraz badania nad stopami metali które mogłyby się nadawać do produkcji magnesów o dużej mocy miały swój początek ponad 50 lat temu. Właśnie w tamtym okresie dwóch badaczy G. Hoffer i K. Strnat z Air Force Materials Laboratory w Dayton, postanowili rozpocząć badania nad magnetykami, wykonanymi z metali zaliczanych do ziem rzadkich. Na początku badań testowane stopy, jakie miały posłużyć do stworzenia magnesów o dużej mocy, były tworzone o kobalt, żelazo oraz kilka lantanowców, do jakich można zaliczyć: neodym Nd, cer Ce, prazeodym Pr, lantan La, itr Y oraz samar Sm. Wymienione powyżej lantanowce mają nietypowe cechy, takie jak możliwość silnego namagnesowania, jednak ich temperatura Crie była bardzo niska. Obecnie tworzone mocne neodymowe magnesy w swoim składzie posiadają obok żelaza również lekkie lantanowce, co im zapewnia wysoki poziom anizotropii magneto-krystalicznej, a dodatkowo dokłada się do nich kobalt w celu podwyższenia całkowitej temperatury Curie. Debiutanckie neodymowe magnesy opracowano w 1970 roku wykorzystując sproszkowane ziarna samaru wraz z kilkoma dodatkowymi pierwiastkami z rodziny lantanowców. Wymyślony został pierwszy na świecie, potężny magnes SmCo₅. Produkcja opierała się na ukierunkowaniu kryształów rozdrobnionego stopu przy udziale pola magnetycznego podczas spiekania. Tworzenie gotowych magnesów odbywało się w wysokiej temperaturze około 1120^oC wraz z ostatecznym wyżarzanie w temperaturze 850^oC. Ostatecznym etapem tworzenia mocnego magnesu było poddanie materiału namagnesowaniu w wysokim polu magnetycznym 2T. Dzięki temu procesowi temperatura Curie nowatorskich magnesów podwyższyła się do 745^oC.

Neodymowe magnesy to obecnie najpotężniejsze rodzaje magnesów, jakie udało się do tej pory stworzyć. Blisko 30 lat temu w dublińskim instytucie Trinity College Michae Coey opracował nieznany do tej pory magnetyczny stop wzorze chemicznym Sm₂Fe₁₇N₂. Proces jego produkcji wykorzystywał syntezę rozdrobionego żelaza i samaru, które sprasowane w polu magnetycznym o dużej mocy wraz z nowym składnikiem – azotem, osiągnęły temperaturę Curie aż do 470^oC i poziom namagnesowania 0,9T. Nie osiągnięto tu wprawdzie parametrów neodymowych magnesów, lecz opracowany wtedy stop przewyższał w znacznym stopniu pierwsze z produkowanych magnesów. Ostatnie lata minionego wieku przyniosły pomysły w zakresie silnych magnesów oraz technik ich produkcji.
Opracowany został materiał i strukturze nano-krystalicznej, zbudowany z malutkich ziaren o wielkości mniejszej niż 100 nm. Nowo odkryte ziarna nano-krystaliczne, w przeciwieństwie do struktur monokrystalicznych są od siebie oddzielone o wiele większymi granicami o dużo większej mocy powierzchniowej oraz mniej uporządkowanej strukturze. Dzięki zastosowaniu, na etapie spiekania mieszaniny pierwiastków z rodziny ziem rzadkich wraz z domieszką żelaza, cechują się dużą wartością remanencji magnetycznej. Tak dobre właściwości magnetyczne biorą się też z jednej istotnej rzeczy, to znaczy połączenia magnetycznych momentów żelaza z neodymem. Umożliwia to doskonałe magnesowanie przedstawianych magnesów.